Прадстаўляем сумесную творчасць Вані Мішкова і Дзімы Шыцікава — падапечных "Цэнтра дзённага знаходжання інвалідаў і пажылых людзей" у Мінску. Большасць работ выкананы на вялікіх фарматах алейнай пастэллю і акварэллю.
Кацярына Кардончыкава – псіхолаг, мастак, арт-тэрапеўт, кіраўнік майстэрні "Краіна Оз" пры Цэнтры дзённага знаходжання інвалідаў і пажылых людзей: “Важнай чалавечай патрэбай з'яўляецца імкненне мяняць, пераўтвараць рэчаіснасць. Дарослыя людзі з псіхічнымі асаблівасцямі абмежаваныя ў гэтым, пазбаўленыя магчымасці здзяйсняць фундаментальныя выбары ў сваім жыцці, прымаць рашэнні і прытрымлівацца іх, уплываць. Хоць ушчамленне функцый свядомасці дае магчымасць успрымаць рэчаіснасць інакш, з перавагай пачуццёвай сферы, пашырэннем уплыву несвядомага.
Калі я прашу сваіх хлопцаў пачаць маляваць, я прашу іх выказаць сябе так, як ім хочацца, даю ім адчуванне, што гэта каштоўна. Дзеля гэтага я прыходжу да іх, каб падзяліць іх уяўленні, падтрымаць іх досвед. Пачаць маляваць, пераадолеўшы страх, выпацкаць ліст або перакрэсліць яго гэтае важнае для іх рашэнне. Белы ліст – гэта кавалачак рэальнасці, і таму магчымасць узаемадзейнічаць з ёй з актыўнай пазіцыі — пазіцыі творцы, тэрапеўтычная для хлопцаў”.
Дзіма Шыцікаў — інвалід першай групы, дарослы мужчына з прыроджанай псіхічнай дысфункцыяй. Дзіма заўсёды малюе кругі рознага памеру, часам яны выстройваюцца шэрагамі, часам напластоўваюцца адзін на аднаго, ствараючы спіралепадобны рух. Дзіма самастойна стварыў вялікую колькасць работ, выкарыстоўваючы розныя акружнасці ў розных кампазіцыйных рашэннях, у розных каляровых гамах. Але тут прадстаўлена менавіта яго сумесная творчасць з Ваням.
Ваня Мішкоў — малады хлопец з сіндромам Дауна. Ваня можа маляваць розныя выявы, альбо ствараць абстрактныя кампазіцыі. Нязменным жа застаецца яго радаснае псіхічнае ўзбуджэнне ў працэсе працы. У сумеснай творчасці з Дзімам, Ваню належаць самыя эмацыйна зараджаныя фрагменты.
Кацярына падкрэслівае, што яе ўмяшанне, як кіраўніка складалася толькі ў тым, каб перыядычна круціць ліст для таго, каб кампазіцыя насіла выпадковы, непрадказальны характар. У многім сваю задачу, як кіраўніка, Кацярына бачыць у тым, каб ператвараць творчыя заняткі ў займальную гульню. Кацярына ўпэўнена, што найважнейшае гэта тое, што карціна ў выніку жыве сваім жыццём і з'яўляецца вынікам міжлюдзкіх зносін, заснаваных на любові і павазе да спецыфічнай індывідуальнасці.
Кацярына Кардончыкава: «Тут я проста жыву, няма аніякіх задач, усё здзяйсняецца само сабой. Усё, што я раблю — добра, усё прымаецца. Гэтыя людзі жывуць у сем'ях, іх псіхалагічны стан стабільны. Іх любяць. А ў мяне няма бар'ера ў зносінах, я ўзаемадзейнічаю на роўных. Таму мы проста дзелімся сябар з сябрам. Я адчуваю сябе часткай круга, а не кіраўніком. Калі я пачынала працаваць з дарослымі людзьмі з асаблівасцямі псіхафізічнага развіцця, я думала аб тым, што мне ўдасца ўзбагаціць свой вопыт, што я даведаюся нешта новае, нешта важнае пра сябе і свет. Так і сталася. А мы ж проста малявалі разам».
